EGIPT 2015

Granica

Między Polską a Egiptem obowiązuje ruch wizowy. Przy wjeździe wymagany jest sześciomiesięczny okres ważności paszportu. Każdy podróżny przy wjeździe otrzymuje deklarację celną, którą powinien starannie wypełnić i zadbać o to, aby została podstemplowana przez celnika. Brak pieczątki na deklaracji celnej może spowodować kłopoty przy wyjeździe. Egipskie przepisy celne nie odbiegają od ogólnie przyjętych przepisów europejskich. Przy wjeździe należy zgłosić np. kamerę filmową, aparat fotograficzny i inne przedmioty wartościowe przeznaczone do użytku własnego, aby uniknąć kłopotów podczas odprawy wyjazdowej. Wywóz z Egiptu bez zgody władz celnych większych ilości towarów, np. subsydiowanych leków, grozić może konfiskatą, a także wysokimi grzywnami. Nie ma ograniczeń w wywozie dewiz, jednak w przypadku pobytu turystycznego ich wartość nie może przekraczać sumy podanej w deklaracji celnej. Ograniczenia dotyczą jedynie waluty miejscowej: wywieźć można do 1 tys. EGP. Osobom indywidualnym nie przysługuje zwrot podatku VAT. Przemyt, obrót bądź zażywanie wszelkiego rodzaju narkotyków, w tym również marihuany, karane są śmiercią. Za środek halucynogenny uważany jest nawet mak. Należy pamiętać, że nie wolno zbierać, ani wywozić części rafy koralowej, a także antyków liczących więcej niż 50 lat.
Przepisy wjazdowe i celne opracowano na podstawie informacji z MSZ.

Kuchnia

W Egipcie można znaleźć rozmaite potrawy, począwszy od prostych wiejskich dań aż do klasycznej kuchni tureckiej z greckimi i francuskimi wpływami. Większość hoteli w Egipcie dostosowuje menu do gustów turystów, serwując dania kuchni międzynarodowej. Egipskie potrawy są smaczne, ani zbyt tłuste, ani zbyt ostre. Kofta i kebab są dwoma najpopularniejszymi potrawami, które zamawia się na wagę. Kofta – to mięso mielone zazwyczaj pieczone na rożnie. Kebab to również mięso z rożna, zwykle jagnięce (odpowiednik z kurczaka nazywa się shis tawouk). Firekh (kurczak) jest popularną potrawą, przysmażaną na ruszcie i w restauracjach, zamawianą na połówki. Harnam (gołąbek) zwykle podaje się z nadzieniem z ryżu i przypraw. Kushari – to półmisek makaronów wymieszanych z ryżem, soczewicą, smażoną cebulą i sosem pomidorowym. Aleksandria słynie z potraw rybnych. Kawa parzona po turecku, mocna i czarna, oferowana jest z dodatkiem cukru: słodka (zijada), średnia (mazbuta), albo gorzka (saada). Parzona na sposób europejski, nazywana jest “kawą francuską”, a kawa instant nazywana jest “nescafe”. Herbata to przeważnie napar z mięty albo herbata indyjska.. Europejskie napoje bezalkoholowe można kupić wszędzie. Egipską specjalnością są soki z owoców tropikalnych i z trzciny. Spożywanie alkoholu jest w Egipcie legalne, chociaż Egipcjanom nie wolno go kupować w czasie ramadanu. W sklepach trudno jest dostać piwo, wino czy wódkę. Egipskie piwo Stella Export w brązowych butelkach i wina - nie należą do najbardziej renomowanych.

Zakupy

Kair można nazwać rajem dla turystów lubiących zakupy: pamiątek, ozdób, odzieży i przedmiotów użytkowych. Ogromny wybór sklepów, modnych butików mieści się w labiryncie bazaru Chan al-Chalili. Wyjątkowo atrakcyjne są także suki (arabski targ) w Asuanie albo pchli targ na Rue Attarine w Aleksandrii oraz Szari as-Suk w Asuanie. Sklepy są czynne 7 dni w tygodniu, a wiele z nich, szczególnie w Kairze i Aleksandrii, przez całą dobę. Targowanie się jest zwyczajem typowym dla wszystkich krajów arabskich. Dopuszczalne jest prawie wszędzie - szczególnie na bazarach oraz w sklepach z pamiątkami. Dobrze jest pamiętać, że cena wywoławcza jest mocno przesadzona. W sklepach obowiązują nieoficjalnie, dwa rodzaje cen: dla Egipcjan i dla turystów. Warto wymienić kilka grup tradycyjnych egipskich produktów i wyrobów rzemiosła: wykonane z alabastru (wazy, statuetki i kopie antyków, takich jak skarabeusze), antyki - chociaż oferowane na ulicy są falsyfikatami (wywóz za granicę oryginalnych dzieł sztuki faraońskiej, koptyjskiej czy islamskiej jest nielegalny), mosiądz i miedź (wielkie mosiężne tace, lichtarze, lampy, dzbany, puchary), szkło - turkusowe lub ciemnobrązowe, z bąbelkami powietrza, wyroby skórzane, instrumenty muzyczne. Bardzo atrakcyjna jest biżuteria, która imituje wzory antyczne: skarabeusze, kartusze, anch (symbol życia) i Oko Horusa. Wszędzie są stragany i butiki z odzieżą i tkaninami. Dżalabija to tradycyjna męska szata, którą można nosić po domu. „Papirusy” – z namalowanymi scenami z życia faraonów produkowane są z liści bananów. Atrakcyjne są także olejki zapachowe i korzenne, a także dywany, namioty i gobeliny o afrykańskich wzorach oraz wyroby z drewna i inkrustacje: szkatułki z ornamentami, inkrustowane macicą perłową i kolorowymi kawałkami drewna.

Zdrowie

Nie ma obowiązku dokonania określonych szczepień. Należy przestrzegać zasad podwyższonej ostrożności i higieny - często myć ręce. Woda z kranu nie nadaje się do picia. Należy pić tylko wodę butelkowaną, a także używać jej do mycia zębów. Poziom usług medycznych jest bardzo zróżnicowany. Obok stosunkowo licznych bardzo drogich przychodni i szpitali o uznanej renomie międzynarodowej funkcjonuje sieć publicznych zakładów opieki zdrowotnej, rażąco odbiegających poziomem usług od norm europejskich. Koszt wizyty lekarskiej wynosi od 20 do 40 USD, natomiast doba w szpitalu (bez specjalnych zabiegów) kosztuje od 100 do 300 USD. Za usługi medyczne płaci się w gotówce. Brak pieniędzy uniemożliwia korzystanie z opieki lekarskiej. Bardzo łatwo o zatrucie pokarmowe. Aby tego uniknąć należy bezwzględnie przestrzegać zasad higieny. Owoce i warzywa przed spożyciem zawsze trzeba bardzo dokładnie umyć. Na początku pobytu warto unikać jedzenia surówek. Przy wysokich temperaturach panujących w Egipcie, należy pić duże ilości napojów chłodzących, aby uniknąć odwodnienia organizmu. Ze względu na możliwość zarażenia się bilharcjozą, nie wolno się kąpać ani myć w stojących i wolno płynących wodach.

Zwyczaje

Urzędowo dniami wolnymi od pracy są piątek i sobota, chociaż obecność w Egipcie 12-milionowej mniejszości chrześcijańskiej sprawia, że również w niedzielę mogą być trudności z załatwieniem spraw w urzędach, zwłaszcza lokalnych. Egipcjanie są pełni ciepła, inteligentni, religijni i dumni. Przede wszystkim jednak są otwarci i czasami tak natrętni, że u turystów, przyjeżdżających tu po raz pierwszy, może to wywołać oszołomienie i skrajne reakcje. Nie występują szczególne rygory obyczajowe. Należy jednak zwrócić uwagę na ubiór. Noszenie poza miejscami turystycznymi krótkich spódnic, szortów i strojów plażowych jest uznawane za niestosowne. Okazywanie uczuć w miejscach publicznych jest źle widziane, dlatego kobiety i mężczyźni powinni powstrzymać się od całowania i obejmowania. Nie należy fotografować Egipcjan bez uprzedniego zapytania ich o pozwolenie. Nie wolno fotografować obiektów wojskowych, rezydencji dostojników państwowych, a także mostów, tam, portów, lotnisk, stacji kolejowych. W czasie Ramadanu (30-dniowy post) należy powstrzymywać się od picia alkoholu i palenia papierosów w miejscach publicznych, od wschodu do zachodu słońca. Fotografowanie i filmowanie nie zawsze jest dozwolone. Robienie zdjęć we wnętrzach muzeów, grobowców i świątyń jest dozwolone po wniesieniu stosownej opłaty i bez używania lampy błyskowej.
Na terenie hotelu alkohol jest dostępny bez ograniczeń. Przed zamówieniem warto zapytać się o cenę, aby uniknąć późniejszej, niezbyt miłej niespodzianki. W wielu hotelach wnoszenie jakichkolwiek napojów do pokoju jest zabronione. W większości hoteli panów obowiązuje noszenie długich spodni do wieczornego posiłku. Najbardziej nieustępliwych i wszechobecnych naganiaczy można spotkać w popularnych miejscach odwiedzanych przez turystów. Grzeczne, stanowcze la szukran (“nie, dziękuję”) powinno wystarczyć, aby pozbyć się niechcianej asysty. Jeśli ktoś zostanie zmuszony do niegrzeczności, to imszi (“odczep się”) wywoła niemal taki efekt jak policzek. Nie należy zakładać, że wszyscy Egipcjanie pragną wykorzystać turystów. Ludzie są często ciekawi albo chcą być po prostu pomocni.